ภาษาไทย

คำเป็น-คำตาย
       คำเป็น คำตายในที่นี้มีความหมายเช่นเดียวกับที่กล่าวไว้ในตำราอักขรวิธีนั่นเอง อาจสังเกตคำเป็น คำตาย ได้ดังนี้

          คำเป็น
          . ได้แก่พยางค์เสียงยาวในมาตรา  กา เช่น จ้อ ปู่ อา ฯลฯกับพยางค์ที่ประสมสระ อำ ไอ ใอ เอา เช่น ดำ ใบ ไม่ สำ ฯลฯ
          .  ได้แก่พยางค์ที่มีตัวสะกดในมาตรา  กง กน กม เกย เกอว เช่น กรง ขัน คราม ง่อย โจร ปีน ราว ฯลฯ

          คำตาย 
          . ได้แก่คำหรือพยางค์เสียงสั้นในมาตรา กา เช่น จะ ติ บ่ ฯลฯ
          .  ได้แก่คำหรือพยางค์ที่มีตัวสะกดในมาตรา กก กด กบ เช่น กาก จุก ปิด ตรวจ พบ ลาภ ฯลฯ
          
หมายเหตุ คำตายนี้ใช้แทนคำเอกในโคลงได้ (ดูข้อ คำเอก คำโท)
          ในกลอนกลบทบางชนิด เช่น บทที่มีชื่อว่า "อักษรกลอนตาย" ก็ใช้คำตาล้วน





ครุ - ลหุ
          ครุ (คะ-รุ) หมายถึง คำหรือพยางค์ในภาษาไทยที่มี "เสียงหนัก" ลหุ (ละ-หุ) หมายถึง คำหรือพยางค์ในภาษาไทยที่มี "เสียงเบา" ซึ่งประสมด้วยสระเสียงสั้นในแม่ ก กา เช่น สุ จิ ปุ ลิ ส(งบ) สะ(อาด) ส(ว่าง) ฯลฯ ครุและลหุ มักใช้เป็นตัวกำหนดฉันทลักษณ์ในบทร้องกรองเช่น ฉันท์ กาพย์ เป็นต้น




ลักษณะของครุ และลหุ

ซึ่งมีลักษณะข้อหนึ่งข้อใดต่อไปนี้
1.   คำหรือพยางค์ที่ประสมด้วยสระเสียงยาวและ อำ ใอ ไอ เอา ในแม่ ก กา เช่น ปู นา ขา เก ตัว ใหญ่ เสีย ไม่ มี ฯลฯ
2.   คำหรือพยางค์ที่มีตัวสะกด ไม่ว่าสระเสียงสั้นหรือเสียงยาว เช่น เดือน เพ็ญ สวย เย็น เห็น (อ)ร่าม ฯลฯ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น